- Адам қоршаған әлемді ежелгі кезеңнен бастап бейнелей бастады. Алғашқы адамдар үңгірдегі, тастардағы,сүйектердегі суреттері куә болатын үлкен жетістіктерге жетті. Ол бейнелер магиялық кескінді алды, адам ойын өзіндік жеткізетін түрі еді. Өнерді үйрену (бет бұру) тікелей тірі бақылау мен қадағалау арқылы жүзеге асты. Олар бірденең бейнелеу өнері тәсілін меңгермеді. Егіншілік пен қолөнер-кәсіптік сипат адамның өнерге деген көзқарасын өзгертті. Сурет салуды адам бөлек кәсіп ретінде түсіне бастады. Ол өзінің қолөнерін (жасаған жұмысын) сәндей бастады, негізінде құмыра кәсібі.Оқып үйрену әдісі де өзгерді. Суретші-қолөнерші өзінің шәкіртінің жұмысының жетістігін ескерді. Ол үшін шәкірті оның қолөнерін жақсы меңгергені негізгі болып, көмекшісі кейіннен оның жұмысын жалғастырушы болғанды қалады. Ұстазға ою-өрнектердің қалай орындалатынын, қалай жұмыс істеу керектігін бірнеше көрсету керек болды. Осыдан оқыту тәсілдері қалыптаса бастады. Бірақ тура жетілдірілген оқыту әдістемесі мен принципі болған жоқ. Нағыз өнерге үйрету тек-цивилизация дәуірінде пайда болды.
19 ғасырдың Византия өнерінің басы емес, ескі өнердің соңғы кезеңі еді. Тұтастай алған Палеоговтық сұңғат, біріңғай бағытта болды, бұл деген Калининовтың дәуіріндегі монолитті дүниелер еді. Бірақ өркендеу барысында бұл стиль екі бағытта өрбіді. Бір сұңғаттық екі графикалық болып, классикалық бейнесін жасаған дүниелері үлкен, монументті болып келген. Сәндік ансамбльдер өзінің үлкен мономентальдігін жоя бастады.
19ғасырда Византия өнері өзінің даму кезеңінде ең жоғарғы сатыға көтерілді . алайда тарихи жағдай тәлкегінде византия көп қиындықтарды басынан өткізді. Сол кездегі саяси тұрғыдан әлеуметтік жағдайлардың діни адамдардың ықпалынан көп жапа шеккен ел. Соңғы рет өз тәуелсіздігіне ұмтылыс жасады. Оның үстіне 1053ж. түріктер Константинопальді басып алған соң елде тым- тырыс жағдай орнады, елдегі саяси жағдай, тұрмыс тіршілік, рухани жағынанда, әлеуметтік жағынан да құлдырады. Бұл жағдай Византия өнеріне зор ықпал етті. Бұл 19 ғасырдың Византия өнерінің басы емес, ескі өнердің соңғы кезеңі еді. Тұтастай алған Палеоговтық сұңғат, біріңғай бағытта болды, бұл деген Калининовтың дәуіріндегі монолитті дүниелер еді. Бірақ өркендеу барысында бұл стиль екі бағытта өрбіді. Бір сұңғаттық екі графикалық болып, классикалық бейнесін жасаған дүниелері үлкен, монументті болып келген. Сәндік ансамбльдер өзінің үлкен мономентальдігін жоя бастады.
Әсем салынған ғимараттардағы фрескалар композициясы, сәулет құрылысының пропорциясына ешқандай бөгет жасамады. Керсінше шіркеу ішіндегі сюжеттер саны арта түсіп, шіркеуді бұрынғыдан да көркемдей түсті. Шіркеуде салынған суреттердің ішінде Мария мен Христонның жастық шағы бейнеленген, әулиелер бейнесі бірте- бірте ұласады. Полеологтың шіркеу ішіндегі икондар көптігінен қабырға құлап бара жатқан әсер қалдырады. Сол кей адамдаржың арасында діни көзқарастың мықты болуы, икон жазу өнері жоғарғы деңгейде көрсетілген. Сонымен қатар шіркеуге жасалған рельефті мүсіндер, адамдардың түрлі қозғалыстағы көрінісі, сәулет құрылысындағы, қабырғадағы адам фигурасының кеңістік перспективасы тұтастық қалпын ұстады. Сонымен 14ғ. Византия өнерінде арнайы өнер шеберханалары мен ательелер ашылды.